عینک آفتابی در چین اختراع شد
در زمان روم ، امپراتور نرو دوست داشت که از مبارزات گلادیاتور از طریق زمردها تماشا کند ، تا از ورود خورشید به چشمان او جلوگیری کند. این احتمال وجود دارد که انسانها در دوره های قبل از اختراع عینک آفتابی ، برای محافظت از چشمان خود در برابر تابش خورشید ، مواد مختلفی را نیز بر چهره خود بمالند ، اما شواهد کمی در مورد این پدیده قبل از قرن دوازدهم وجود دارد.
قرن دوازدهم زمانی است که عینک آفتابی به درستی اختراع شده است ، در چین. آنها از لنزهای ساخته شده از کوارتز مستعد ناقص برای جلوگیری از تابش نور خورشید و قاب های بدوی استفاده می کردند تا از چهره محافظت کنند. این عینک آفتابی از تابش اشعه ماوراء بنفش مضر محافظت نمی کند و اجازه نمی دهد که پوشنده بهتر ببیند (در واقع دیدن آن را بسیار دشوار می کند) ، اما آنها تا حدودی خورشید را از درخشش در چشمانشان تسکین می دهند. فقط ثروتمندان آنها را در اختیار داشتند ، اما بسیاری از کاربردها را پیدا کردند: مثلاً رهبران و قضات چینی متوجه شدند که می توانند از عینک آفتابی برای مخفی کردن چهره خود هنگام صحبت با کسی استفاده کنند. یکی ، بنابراین به آنها اجازه می دهد از نظر عاطفی جدا شوند. موقعیت ها
